Het is prachtig hoe poëtisch en spiritueel Francis Weller ons tracht te leren met pijn en verdriet om te gaan. Hij noemt het de kunst van het rouwen.
We lezen ook hoe het hormoon oxytocine, vaak het ‘liefdeshormoon’ genoemd, vrijkomt als we worden aangeraakt of vastgehouden, of als we verbonden zijn met iemand die om ons geeft. Echte gemeenschapszin heelt lichaam en ziel.
Hij beschrijft o.a. dat veel mensen pijn en verlies hun hele leven bij zich dragen, wat kan resulteren in kwalen en ziekten.
Wanneer je dit boek leest kun je niet begrijpen waarom de wereld op dit moment gebukt gaat onder maatregelen die zeggen dat we elkaar niet meer mogen aanraken, niet meer mogen vasthouden, dat we anderhalve meter afstand moeten houden, dat we elkaars gezicht niet meer kunnen zien, terwijl we sinds het bestaan van de mens sociale wezens zijn die verpieteren en zelfs doodgaan als we alleen zijn. De ergste straf voor mens en dier is isolatie.
De diepe wateren van verdriet is een geweldig zelfhulpboek voor iedereen die met pijn, verlies en verdriet te maken heeft of krijgt.
Bron: Succesboeken.nl