‘Zo’n 15 jaar geleden begon ik langzaam te beseffen, dat ons onderwijs- en daaraan gerelateerde opvoedingssysteem eigenlijk hoognodig veranderd diende (en nog dient!) te worden. Dit kwam doordat ik me bewust werd, dat de kinderen met “gedragsproblemen” waarmee ik toen nog op een internaat werkte me eigenlijk mijn eigen gedrag terug spiegelden. Hoe meer ik in die spiegel durfde te kijken, hoe meer ik ontdekte over mijn vaak (tot dan toe onbewust) hypocriete gedrag. Het was het begin van mijn ontwaken en de start van mijn zelfhelingsproces.
Daar ben ik kinderen nog steeds heel erg dankbaar voor!
Wat moest (en moet!) er volgens mij dan allemaal veranderen? Ik werd me bewust van het feit dat wij volwassenen, kinderen tijdens opvoeding en op school, totaal onbewust op “de automatische piloot” en met de beste intenties vrolijk indoctrineren en manipuleren met normen, eisen en manieren van denken, die we zelf als wenselijk ervaren omdat we die ook met de Pavlovlepel kregen ingegeven door onze ouders. Die leerden het weer van hun ouders. Allemaal volgens het gezegde: “zoals de ouden zongen, piepen de jongen”. Ja, daar zorgen die “ouden” van elke generatie wel voor.
Gelukkig waren er altijd voldoende “drop-outs”, die hieraan niet meededen, want anders hadden we waarschijnlijk nog steeds in grotten gewoond, toch?
Ook begon ik te zien dat de taaie leerstof en de manier van onderwijzen vaak nog stamt uit de tijd, waarin de stoommachine werd uitgevonden. En dat terwijl we allemaal heel goed weten, dat er inmiddels in steeds hoger tempo veel verandert in onze wereld. Sterker nog we weten dat die veranderingen steeds sneller en exponentieel zullen toenemen. Waarom dan kinderen vanaf 4 jaar gaan opleiden voor beroepen die over 14 jaar, waarschijnlijk voor een deel alleen nog in het museum voor oude ambachten zijn terug te vinden? Is dat wat we noemen een voorbereiding op de toekomst, of een leerweg naar de (o)verleden tijd? Of, “gebruiken” we kinderen misschien onbewust om een economisch verdienmodel (uit het verleden?) in stand te houden? Ik zeg met opzet “onbewust”, want we doen het echt met de allerbeste intenties, maar beseffen niet dat we dagelijks voor 95% en meer, denken en handelen op de automatische piloot van onze eigen geïndoctrineerde programmering.
Ik was en ben ook zeker niet de enige die dit ziet. Meer en meer mensen beginnen te beseffen dat wat wij met kinderen doen, eigenlijk niet klopt. Zodoende trok ik de eerste paar jaar na mijn ontwaken, flink van leer tegen de misstanden in onderwijs en opvoeding. Kritische geluiden plaatsend op Facebook, Linked-in en Twitter, lezingen geven over kinderen met diagnoses, die we stoornissen noemen, maar dat in mijn ogen niet zijn, mijn mening overal ventileren waar ik er ruimte voor kreeg. Een echte Don Quichot, die ik eigenlijk mijn hele leven al was. Het onbewuste onderwijssysteem en de onbewuste ouders stonden model voor mijn windmolens. In het verleden ben ik 5 jaar gymnastiekleraar geweest en het echte “schoolmeester-vingertje” kwam me nu weer goed van pas.
Maar zoals Don Quichot ook ooit moet hebben ontdekt; op deze manier kreeg ik de “windmolens” in het onderwijs en de opvoeding niet “om”. Sterker nog, ik voelde vaak alleen maar meer weerstand in de reacties van de mensen die dit niet met me eens waren.
“Het onderwijssysteem is zo star, ondoordringbaar en zo gesloten, dat het niet lukt het te veranderen”, is ook een veelgehoorde klacht. Die stelling berustte op waarheid, zolang ik geen verandering aanbracht in de manier waarop ik dacht dat de verandering moest gaan plaatsvinden. Mijn gedachtegang was toen eigenlijk als volgt: “ De verandering moet DAAR gaan plaatsvinden (buiten mezelf?). IK zie wel wat er fout gaat en dat het moet veranderen voor onze kinderen, maar ZIJ zien het niet”. Maar hoe kan ik eigenlijk verwachten dat mijn mening en visie gerespecteerd wordt, als ik de mening en visie van de ander niet respecteer?
Toen ik dat na verloop van tijd door kreeg, liep er weer “een wekker af”, die ik nog een tijdje op snooze zette om niet meteen helemaal wakker te zijn. Zo kon ik langzaam beginnen te beseffen dat ook ik tot in al mijn cellen helemaal was geprogrammeerd om oorzaken buiten mezelf te leggen, geen verantwoordelijkheid te nemen en mezelf liever slachtoffer te voelen. Ook ik zat (en zit soms nog steeds!) vast in wij/zij denken, de geijkte manier van denken waardoor niets verandert. Het werd tijd om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn aandeel in de instandhouding van dit systeem.
Ik begon te zien waarom het zo onmogelijk leek om verandering in onderwijs en opvoeding te bewerkstelligen. Vechten tegen de bierkaai! Wordt dat misschien veroorzaakt doordat wij volwassenen naar elkaar gaan wijzen, als het met de kinderen niet goed gaat op school? Scholen, leerplichtambtenaren en hulpverleners die naar de ouders wijzen als oorzaak van het vastlopen van kinderen en ouders en andere volwassenen (zoals ik ;-)), die wijzen naar de mensen die werken in het onderwijs en de hulpverlening?
Volgende vraag werd voor mij daarom: “Hoe kan ik iets veranderen aan het programmeren van kinderen, als ik zelf nog helemaal in de voorgeprogrammeerde stand sta?” En daaraan gerelateerd: “Hoe kan ik het systeem veranderen als ik andere mensen niet kan veranderen?”.
Tja 1 en 1 is nog steeds 2 en aangezien hoofdrekenen altijd al een sterke kant van me is geweest, ontkwam ik er niet meer aan om mezelf te gaan onderzoeken en binnenstebuiten te keren. Mijn “eigen shit” gaan onderzoeken, ervaren, omarmen en opruimen.
En daar ben ik nu al een paar jaar mee bezig en is niet zo 1, 2, 3 gedaan, tenminste bij mij niet. Het is letterlijk en figuurlijk alle oude angsten, pijn, verdriet, schaamte, schuld, boosheid omarmen en ervaren zodat het me kan loslaten. Oude geautomatiseerde denk- en handelingspatronen doorgronden en afleren. Zowel fysiek als mentaal. Ook 3 hernia’s en een chronische darmontsteking heb ik onderzocht en zo mijn zelfhelend vermogen aan het werk gezet.
Het afpellen van heel veel opgebouwde beschermingslagen van ego, die ik laag over laag onbewust heb opgebouwd omdat mijn echte zelf niet goed genoeg was. Kijken waar ik zelf nog stappen te zetten heb, om mijn omgeving te veranderen. Zoals bijvoorbeeld: wisselen van bank, afval gaan scheiden, minder gaan vliegen, respectvoller en zonder oordeel naar andere mensen gaan kijken, mezelf en anderen vergeven, gezonder gaan eten, beter voor mezelf en anderen zorgen etc. om eens een paar dingen te noemen.
Het is voor mij ook de weg geworden terug naar onvoorwaardelijk houden van mezelf. Dat is mijn kern en de basis voor een samenleving waarin ieder kind (en volwassene!) mag zijn wie hij/zij is.
Zo heb ik ervaren dat de enige weg naar verandering van dit systeem is door mijn eigen bewust zijn te vergroten, waardoor hoe klein ook het collectieve bewust zijn energetisch (mee) groeit.
Ik ben namelijk ook “het systeem”. Jarenlang heb ik onbewust meegewerkt aan het creëren van deze samen(over?)leving. Wil ik daar verandering in aanbrengen, dan kan dat alleen, als ik aan de slag ga met het veranderen van mijn eigen vaste patronen en programmeringen en te stoppen met wijzen naar anderen.
Wijzen naar anderen was eigenlijk lange tijd mijn excuus om het proces van bewustwording met mezelf niet te hoeven aangaan. En als ik me eerder of later bewust wordt dan een ander, ben ik dan beter of minder goed dan anderen? Is dat eigenlijk niet hetzelfde als stoppen met roken en plotseling deugen alle rokers niet meer? Heeft niet iedereen het recht op het lopen van zijn/haar eigen pad en dus ook het recht op een eigen moment van ontwaken?
Ik heb geleerd dat compassie of liefde voelen voor mensen die het (nog) niet kunnen zien, mijn bewust zijn en het collectief bewust zijn nog verder vergroot. Daarmee vergroot ook de kans dat anderen die energiefrequentie van groter bewust zijn oppikken en wakker worden. Het is eigenlijk gewoon natuurkunde.
De vrouw in het volgende filmpje vertelt haar maar ook mijn verhaal door op een prachtige en heldere manier te laten zien hoe we samen het systeem kunnen veranderen!
Door mijn proces van bewustwording, kan ik niet meer zeggen “Ich habe es nicht gewusst”, een uitdrukking die echt niet alleen in Duitsland werd en wordt gebruikt. Dat kun je eigenlijk alleen zeggen als je nog nooit een van onderstaande uitspraken hebt gehoord:
“Verbeter de wereld, begin bij jezelf”
“Wees de verandering, die je wilt zien”
“Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen”
“Haal eerst de balk uit uw eigen oog, voor u zich ergert aan de splinter van iemand anders”
Verander het systeem, door zelf te veranderen is natuurlijk mijn verhaal en mijn waarheid. Mocht je daar anders over denken, dan is dat net zo waar!’
– Gio Vogelaar
| [belfabriek-medewerker id=”22″] |
Gio Vogelaar, deelt zijn kennis en ervaring graag met alle kinderen, jongeren en volwassenen, die o.a. behoefte hebben aan een luisterend oor, een ander perspectief, het delen van angst, pijn, verdriet, boosheid, schaamte, het hervinden van eigen kracht, inspiratie, vertrouwen, gezien worden, bewustwording, heling van zichzelf. Hij is bereikbaar voor telefonische consulten. Op deze pagina kun je zien wanneer hij beschikbaar is en kun je een belafspraak met hem inplannen: https://hulplijnonline.nl/gio-vogelaar/.
Klik hier voor de hulpverleners die nu beschikbaar zijn[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]